Θεραπευτικές Μέθοδοι Τενοντίτιδας και Τενοντοπάθειας

Εισαγωγή / Επισκόπηση

Η τενοντίτιδα, η τενοντοπάθεια και άλλα προβλήματα των τενόντων αποτελούν από τις πιο συχνές παθήσεις τόσο σε επαγγελματίες αθλητές όσο και στο ευρύ κοινό. Οι αθλητές είναι πιο επιρρεπείς στις τενοντοπάθειες (με τις στατιστικές να αναφέρουν ότι το 50% των τραυματισμών αφορά σε τενόντιες βλάβες) και από το ευρύ κοινό πιο ευπαθή είναι τα άτομα που εκτελούν συχνά επαναλαμβανόμενες κινήσεις.

Η πιο συχνή τενοντοπάθεια των κάτω άκρων αφορά στον Αχίλλειο και τον επιγονατιδικό τένοντα, ενώ η πιο συχνή τενοντοπάθεια στα άνω άκρα είναι η επικονδυλίτιδα (στον αγκώνα).

Θα παρατηρήσατε ίσως ότι στο άρθρο αυτό χρησιμοποιούμε ήδη, σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα τον όρο ‘τενοντοπάθεια’ και όχι τον όρο ‘τενοντίτιδα’ με τον οποίον ίσως είστε περισσότερο εξοικειωμένοι. Ας δούμε γιατί…

κατ΄αρχήν

Τι είναι ένας τένοντας;

Ένας τένοντας είναι μια σκληρή αλλά εύκαμπτη ταινία συνδετικού ιστού που συνδέει τους μυς με τα οστά. Δεν πρέπει να συγχέονται με τους συνδέσμους, που συνδέουν τα οστά με τα οστά.

Όταν οι μύες συστέλλονται, η δύναμη που παράγεται από αυτούς μεταφέρεται στο άκρο του οστού μέσω του τένοντα για να παράγει κίνηση. Αυτό σας επιτρέπει να λυγίζετε τους αγκώνες σας, να περπατάτε, να τρέχετε και να κινείστε με πολλούς άλλους τρόπους.

Οι τένοντες ποικίλλουν σε μέγεθος και σχήμα αλλά σε κάθε περίπτωση, αποτελούνται κυρίως από παράλληλες ίνες κολλαγόνου που διακρίνονται σε επιμέρους δομές.

Σε μορφή ποικίλλουν και μπορούν να πάρουν διάφορα σχήματα όπως κορδόνια, ταινίες ή κορδέλες. Όταν είναι υγιείς, εμφανίζονται λαμπερά λευκοί και έχουν υαλώδη υφή. Σε περίπτωση όμως που ένας τένοντας ασθενεί τότε μιλάμε για τενόντια βλάβη και αναφερόμαστε σε αυτή με τον όρο τενοντίτιδα ή τενοντοπάθεια.

Τελικά…

Τενοντίτιδα ή τενοντοπάθεια;

Η ευρεία αντίληψη ακόμα και σήμερα, είναι ότι σχεδόν όλες οι τενόντιες βλάβες (οι οποίες αναφέρονται συγκεντρωτικά με τον όρο «τενοντίτιδες» (tendinitis ή tendonitis στα αγγλικά) είναι φλεγμονώδους αιτιολογίας – εξ’ ου και ο όρος -ίτιδα που υποδεικνύει φλεγμονώδη διαδικασία. Σύμφωνα όμως με ένα μεγάλο πλήθος νέων αναφορών και μελετών φαίνεται πως τα πράγματα ΔΕΝ είναι έτσι.

Η τενοντίτιδα είναι μια φλεγμονώδης βλάβη του τένοντα που συνήθως οφείλεται σε οξεία τραυματική βλάβη. Σε αυτή την περίπτωση, ο τένοντας φλεγμένει και πρήζεται (αν και δεν είναι απαραίτητο να συμβαίνει πάντα αυτό) προκαλώντας πόνο στην κίνηση. Οι έρευνες όμως δείχνουν ότι μια τέτοια φλεγμονώδης κατάσταση είναι σχετικά σπάνια, ενώ φαίνεται ότι η συντριπτική πλειοψηφία παθολογικών διαταραχών τενόντων είναι κυρίως εκφυλιστικές και όχι φλεγμονώδεις.
Αυτό, σε ιστολογικό επίπεδο, αντικατοπτρίζεται στην απουσία φλεγμονωδών κυττάρων, στην παρουσία περιοχών εκφυλισμού κολλαγόνου, στην ύπαρξη μυξοειδούς εκφύλισης (μια εκφυλιστική διαδικασία στην οποία οι συνδετικοί ιστοί αντικαθίστανται από μια ζελατινώδη ουσία.) και στην αύξηση της βασικής ουσίας (ground substance – μιας άμορφης ουσίας που μοιάζει με γέλη στον εξωκυτταρικό χώρο και η οποία περιέχει όλα τα συστατικά της εξωκυττάριας μήτρας (ECM) εκτός από ινώδη υλικά όπως κολλαγόνο και ελαστίνη).

Στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων λοιπόν ΔΕΝ είναι δόκιμο να χρησιμοποιούμε τον όρο τενοντίτιδα. Αντί αυτού, σε όλο και περισσότερες βιβλιογραφικές αναφορές χρησιμοποιείται πια ο όρος τενοντοπάθεια και διάφοροι συνοδοί αυτού αγγλικοί όροι όπως tendinosis ή tendinopathy.

Αίτια εμφάνισης τενοντίτιδας/τενοντοπάθειας

Η ευρέως διαδεδομένη άποψη είναι ότι οι βλάβες στους τένοντες προκαλούνται είτε από πολύ μεγάλη απότομη δύναμη που εφαρμόστηκε στον τένοντα με αποτέλεσμα το σπάσιμό του (την ρήξη του) είτε από χρόνια επαναλαμβανόμενες κινήσεις που ερέθισαν την τενόντια περιοχή (υπερχρήση).

Η ιστολογική ανάλυση εκατοντάδων περιστατικών τενόντιων βλαβών, αφηγείται, όμως, μια διαφορετική ιστορία.
Σύμφωνα λοιπόν με δεκάδες αναφορές, φαίνεται ότι η παθολογία των τενόντων συμβαίνει κυρίως εκεί που ο τένοντας συνδέεται με το οστό, δηλαδή στην περιοχή που είναι η πιο προστατευμένη από το εξωτερικό στρες. Αυτό είναι το αντίθετο από αυτό που θα περίμενε κανείς αν η βλάβη προκαλούνταν απλά από υπερφόρτωση. Αυτό οδήγησε στο συμπέρασμα ότι εσωτερικές εκφυλιστικές αλλοιώσεις και μια αρχική διάσπαση της δομικής σύνθεσης του τένοντα είναι αυτές που προκαλούν την τελική βλάβη και όχι η υπερφόρτωση όπως μέχρι τώρα πιστευόταν.

Οι έρευνες όμως, εκτός από την εκφύλιση, βρήκαν στον ίδιο τένοντα φλεγμονώδεις διεργασίες, απασβέστωση ή/και μερική ρήξη, γεγονός που υποδηλώνει ότι, πιθανότατα, δεν υπάρχει μια μοναδική αιτία ούτε μία αποκλειστική παθογένεση ικανή να εξηγήσει την τελική του βλάβη.

Η αιτιολογία της τενοντοπάθειας φαίνεται λοιπόν πως είναι πολυπαραγοντική.
Στο εκφυλιστικό σκέλος, ανήκουν η ηλικία, το φύλο αλλά και γενετικοί παράγοντες.
Έχει παρατηρηθεί επίσης ότι διάφορες ασθένειες, όπως ο διαβήτης και η ρευματοειδής αρθρίτιδα συνδέονται με αυξημένη εκφύλιση. Με αυξημένη εκφύλιση συνδέονται επίσης η υποξία (όχι καλή οξυγόνωση του οργανισμού), η ισχαιμία (όχι καλή αιμάτωση της περιοχής), το οξειδωτικό στρες, η υπερθερμία, η συστημική φλεγμονή του οργανισμού, αντιβιώσεις (φθοριοκινολόνες) και άλλοι.

Εξαιρετικά ενδιαφέρον είναι ότι ένας από τους πιο σημαντικούς παράγοντες εκφυλισμού θεωρείται η ακινησία! Η ακινησία οδηγεί σε μεταβολή των ιδιοτήτων του τένοντα με αποτέλεσμα την αφυδάτωσή και την ισχαιμία του που με τη σειρά τους οδηγούν στην μείωση της ελαστικότητάς του και της τελικής αντοχής του ιστού.

Αν και οι εκφυλιστικοί παράγοντες που αναφέραμε είναι κρίσιμοι, εξ’ ίσου κρίσιμοι φαίνονται να είναι και μηχανικοί παράγοντες όπως η μηχανική φόρτιση του τένοντα και απότομες αλλαγές σε αυτή.

Η υπερδραστηριότητα του τένοντα, όταν δηλαδή αυτός εκτελεί επαναλαμβανόμενες κινήσεις, τείνουν να τον κάνουν πιο επιρρεπή στις τενοντοπάθειες καθώς δεν προλαβαίνει να επουλώσει μικροτραυματισμούς που προκαλούνται μεταξύ των κινήσεων.

Θεραπεία τενοντίτιδας και τενοντοπάθειας

Όλα τα παραπάνω που περιγράψαμε έχουν ιδιαίτερη σημασία, όχι απλά ενημερωτικά, αλλά γιατί η θεραπευτική αντιμετώπιση στις δυο περιπτώσεις διαφέρει:

Όταν υπάρχει φλεγμονή (και άρα μιλάμε για τενοντίτιδα) η συνήθης θεραπεία περιλαμβάνει:

• Ξεκούραση του προσβεβλημένου τένοντα,
• Επίθεση πάγου και
• Κατά περίπτωση και τη λήψη μη-στεροειδών αντιφλεγμονωδών φαρμάκων (NSAIDs).

Στην περίπτωση, όμως, της τενοντοπάθειας οι ανωτέρω συμβουλές δεν είναι οι ιδανικές. Για παράδειγμα, οι ειδικοί υποστηρίζουν ότι η τενοντοπάθεια ΔΕΝ πρέπει να αντιμετωπίζεται με αντιφλεγμονώδη ή κορτικοστεροειδή. Πιστεύουν ότι αυτά τα φάρμακα εμποδίζουν την κανονική ανακατασκευή/αναδόμηση του τένοντα και εξασθενίζουν τη δομή του, προκαλώντας μακροχρόνια προβλήματα επούλωσης. Επίσης στην περίπτωση αυτή η φυσική άσκηση, και όχι η ακινησία είναι αυτή που ενδείκνυται τόσο για προστασία όσο και για αποκατάσταση. Άλλωστε η φυσική άσκηση παράγει κολλαγόνο, το απαραίτητο συστατικό της τενόντιας δομής.

Λόγω της πολυπαραγοντικής φύσης της διαταραχής δεν υπάρχει μία μόνο συγκεκριμένη και αποτελεσματική μέθοδος θεραπείας. Νέα δεδομένα οδηγούν σε νέες θεραπείες οι οποίες έχουν ως στόχο την πιο γρήγορη και μόνιμη επιδιόρθωση του πολύπλοκου αυτού ιστού. Παρακάτω θα παρουσιάσουμε κάποιες κλασικές θεραπευτικές προσεγγίσεις αλλά και κάποιες πιο καινοτόμες που βρίσκονται ακόμη σε πειραματικό στάδιο.

Άσκηση

Ιστορικά η θεραπεία της τενοντίτιδας ήταν η RICE (Rest, Ice, Compression, Elevation δηλαδή Ακινησία, Πάγος, Πίεση και Ανύψωση).
Όπως είδαμε όμως η φλεγμονώδης τενοντίτιδα είναι σπάνια. Η πολύ συχνότερη τενοντοπάθεια ΔΕΝ ανταποκρίνεται στην ίδια μέθοδο θεραπείας. Εδώ στόχος είναι η άρση της εκφύλισης και η προσαρμογή και η τροποποίηση του τένοντα στη φόρτιση, πάντα βέβαια στο επίπεδο που μπορεί να αντέξει. Η άσκηση επομένως, πάντα έπειτα από τη συμβουλή ειδικού φυσικοθεραπευτή, μπορεί να χρησιμοποιηθεί θεραπευτικά με στόχο να αυξάνεται σταδιακά η φόρτιση του τένοντα και να βελτιώνεται η αντοχή του.
Έτσι, η θεραπευτική άσκηση αποτελεί μια από τις πιο συχνές μεθόδους διαχείρισης και αντιμετώπισης της τενοντοπάθειας τα τελευταία χρόνια.

Έχουν προταθεί διάφορα πρωτόκολλα τα οποία συνεχώς αναθεωρούνται και ανατρέπονται από νεώτερα δεδομένα αλλά κοινό σημείο όλων φαίνεται ότι είναι οι έκκεντρες ασκήσεις, οι οποίες είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικές στα περισσότερα είδη τεντοντοπάθειας.
Οι ισομετρικές ασκήσεις επίσης προτείνονται αρκετά συχνά σύμφωνα με τις πρόσφατες έρευνες επειδή δρουν θεραπευτικά οταν βέβαια ειναι υπό την επίβλεψη φυσικοθεραπευτή.
Οι ισομετρικές ασκήσεις ενεργοποιούν τους μύες χωρίς να κινούνται οι αρθρώσεις. Ασκείται, δηλαδή, ένταση στον μυ, αλλά δεν υπάρχει συστολή και διαστολή όπως, για παράδειγμα, στη συνηθισμένη προπόνηση με βάρη. Παραδείγματα ισομετρικών ασκήσεων αποτελούν η έλξη ή η ώθηση ενός ακίνητου αντικειμένου όπως το πάτωμα, ο τοίχος ή μία μπάρα σταθεροποιημένη στο έδαφος. Αυτό το είδος της άσκησης επιτρέπει την μυϊκή σύσπαση με τη δύναμη να ασκείται στο ακίνητο αντικείμενο, χωρίς όμως μεταβολή στο μήκος του μυ.

Η συγκεκριμένη μέθοδος προπόνησης, έχει πολλαπλά πλεονεκτήματα. Μεταξύ άλλων βελτιώνει τη μυϊκή δύναμη, τη μυϊκή αντοχή και αυξάνει τη μυϊκή μάζα.
Δεν επιβαρύνει τους τένοντες με τριβή, αλλά τους γυμνάζει. Επίσης βελτιώνει τον έλεγχο και τη στάση του σώματος, συμβάλλει στην πρόληψη τραυματισμών και βελτιώνει την οστική πυκνότητα.

Άσκηση Περιορισμού Αιματικής Ροής

Όμως, μια ιδιαίτερη μορφή άσκησης, η άσκηση Περιορισμού Αιματικής Ροής, φαίνεται ότι αποτελεί τον ιδανικό συνδυασμό ενδυνάμωσης και προστασίας. Η μορφή άσκησης αυτή πραγματοποιείται υπό περιορισμό της ροής του αίματος στο μέλος που ασκείται.
Η απλή αυτή ιδέα εμφανίζει εκπληκτικά αποτελέσματα: Μεταξύ άλλων βελτιώνει σε ίδιο επίπεδο τόσο τη δύναμη όσο και τη μυϊκή μάζα σαν να γινόταν προπόνηση υψηλής έντασης! Επίσης αυξάνει την έκκριση της ανθρώπινης αυξητικής ορμόνης (HGH) μέχρι και 290%! Αυτό είναι ιδιαίτερα χρήσιμο στις περιπτώσεις τενοντίτιδας ή τενοντοπάθειας γιατί μια από τις κύριες δράσεις της αυξητικής ορμόνης είναι ότι αποτελεί βασικό συστατικό της σύνθεσης κολλαγόνου, το οποίο όπως είπαμε είναι το βασικό συστατικό των τενόντων.

Αν θέλετε να ενημερωθείτε αναλυτικά για την εξαιρετική μέθοδο άσκησης πατήστε ΕΔΩ.

Θεραπεία με κρουστικό υπέρηχο (Shock-wave therapy)

Ο κρουστικός υπέρηχος χρησιμοποιείται συχνά για την αντιμετώπιση πολλών μυοσκελετικών παθήσεων αφού αποτελεί μια μη-χειρουργική και μη-επεμβατική θεραπευτική επιλογή με καλά αποτελέσματα. Χρησιμοποιείται για διάφορους ορθοπεδικούς τραυματισμούς, μεταξύ των οποίων και οι τραυματισμοί τενόντων. Ο ακριβής μηχανισμός, μέσω του οποίου επιταχύνει την αποκατάσταση του, δεν είναι ακόμη πλήρως γνωστός. Πιθανόν όμως, συμβάλλει στον πολλαπλασιασμό των κυττάρων, στην παραγωγή κολλαγόνου και στο σχηματισμό νέων αιμοφόρων αγγείων στην περιοχή του τραυματισμένου ιστού. Έχει επίσης σημαντική αναλγητική δράση.

Θεραπεία με αυξητικούς παράγοντες (Growth-Factor Therapy)

Ένα πολύ σημαντικό γεγονός που παρατηρείται κατά τη διάρκεια της επούλωσης του τένοντα είναι η απελευθέρωση αυξητικών παραγόντων προκειμένου να αυξηθεί η ταχύτητα αναγέννησης των ιστών που έχουν υποστεί βλάβη. Οι αυξητικοί παράγοντες είναι μικρού μοριακού βάρους πρωτεΐνες σηματοδότησης που διεγείρουν την ανάπτυξη των κυττάρων, τη διαφοροποίηση, την επιβίωση, τη φλεγμονή και την επισκευή των ιστών. Κάποιοι από αυτούς είναι οι Αυξητικός αγγειακός παράγων ενδοθηλίου (VEGF), αυξητικός παράγων ινοβλαστών (FGF), ινσουλινόμορφος αυξητικός παράγοντας (IGF), κ.α.
Το γεγονός αυτό χρησιμοποιείται θεραπευτικά σε περιπτώσεις τενοντίτιδας ή τενοντοπάθειας.
Η τεχνική ονομάζεται βιολογική θεραπεία ή αυτόλογη θεραπεία με αιμοπετάλια (PRP) και χρησιμοποιεί φυγοκεντρημένο αίμα από τον ίδιο τον ασθενή για την απομόνωση αιμοπεταλίων και αυξητικών παραγόντων που εγχύονται στο σημείο του προβλήματος για να επιταχύνουν την επούλωση.
Η αποτελεσματικότητα της θεραπείας εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, όπως για παράδειγμα την ποιότητα του φυγοκεντρημένου αίματος, τη θέση που βρίσκεται στο σώμα ο τένοντας, τη λειτουργία του εν λόγω τένοντα, τη βιοχημεία και την ηλικία του ατόμου. Έτσι φαίνεται πως οι αυξητικοί παράγοντες αντιμετωπίζουν επιτυχώς τις περισσότερες περιπτώσεις επικονδυλίτιδας αγκώνα, αλλά είναι λιγότερο πιθανό να αντιμετωπίσουν με επιτυχία τενοντίτιδα στροφέων του ώμου.
Γενικά για το βέλτιστο θεραπευτικό αποτέλεσμα η εν λόγω θεραπεία πρέπει να αποτελεί μέρος ενός ολιστικού φυσικοθεραπευτικού προγράμματος θεραπείας και αποκατάστασης.

Θεραπεία Υπερβαρικού Θαλάμου

Η υπερβαρική θεραπεία οξυγόνου (HBO) συνίσταται στην χορήγηση οξυγόνου σε πιέσεις μεγαλύτερες από την ατμοσφαιρική πίεση, δηλαδή περισσότερες από 1 ατμόσφαιρες για θεραπευτικούς λόγους.
Η εφαρμογή του HBO για τη θεραπεία αθλητικών τραυματισμών προτείνεται στην επιστημονική βιβλιογραφία είτε ως αρχικός τρόπος θεραπείας είτε ως συμπληρωματική θεραπεία.
Η εν λόγω θεραπευτική μέθοδος φαίνεται να είναι πολλά υποσχόμενη για την αποκατάσταση τραυματισμών (ακόμα και σε οστικά κατάγματα) τόσο σε αθλητές υψηλής απόδοσης όσο και στο ευρύ κοινό. Διάσημα ονόματα επιβεβαιώνουν τους άνωθεν ισχυρισμούς όπως αυτά των Cristiano Ronaldo, LeBron James, Michael Phelps, David Beckham, Novak Djokovic, Terrell Owens, Darren Sharper, Joe Namath, Joe Ledley και Tim Tebow!
Ο LeBron James, ή «King James», όπως αναφέρεται από τους οπαδούς του, είναι ένας από τους πιο επιτυχημένους παίκτες μπάσκετ όλων των εποχών. Μέρος της θεραπευτικής ρουτίνας του LeBron περιλαμβάνει τακτική θεραπεία HBOT, γεγονός που ο άσσος μοιράζεται στο Instagram με τους θαυμαστές του.
Ο Michael Phelps επίσης χρησιμοποιεί υπερβαρική θεραπεία οξυγόνου ως μέρος της αποθεραπείας του.
Ο David Beckham έσπασε το πόδι του το 2002 στο γήπεδο. Παρά τον εκτιμώμενο χρόνο ανάκαμψης των 7 εβδομάδων, ο Μπέκαμ ολοκλήρωσε μια πορεία συνεδριών υπερβαρικής θεραπείας και επέστρεψε στο γήπεδο μόλις 3.
Επίσης ο Joe Ledley, παρά τον εκτιμώμενο χρόνο αποκατάστασης 7-9 εβδομάδων, έλαβε συνεδρίες θεραπείας με υπερβαρικό οξυγόνο και κατάφερε να παίξει στο πρώτο παιχνίδι του πρωταθλήματος.

Η πιο διάσημη, όμως, περίπτωση, φαίνεται πως είναι αυτή του Joe Namath. Ο Joe Namath, με το παρατσούκλι “Broadway Joe” ήταν ένας Quarterback για τους NY Jets. Η εμπειρία του Namath είναι μοναδική γιατί ξεκίνησε την υπερβαρική θεραπεία για να αντιμετωπίσει τα συμπτώματα της νοητικής του πτώσης μετά από πολλαπλές διασείσεις. Οι αρχικές τομογραφίες SPECT στον εγκέφαλο του Joe έδειχναν ότι μεγάλες πειοχές δεν αιματώνονταν καλά!
Ο Namath αποφάσισε να ξεκινήσει θεραπεία με υπερβαρικό οξυγόνο. Μετά από 40 συνεδρίες, η ροή του αίματος άρχισε να επιστρέφει στον εγκέφαλό του. Μετά από 120 συνολικές συνεδρίες θεραπείας, οι σαρώσεις SPECT ήταν απόλυτα φυσιολογικές. «Ο εγκέφαλός μου είναι ξανά υγιής!», ο Ναμάθ δήλωσε.

Ο Namath είναι τόσο παθιασμένος με το HBOT και τα οφέλη που προσφέρει αυτή η θεραπεία σε αθλητές που πάσχουν από εγκεφαλικό τραυματισμό που βοήθησε στη δημιουργία του Joe Namath Neurological Research Center στο Jupiter Medical Center της Φλόριντα. Υποσχέθηκε να συγκεντρώσει 10 εκατομμύρια δολάρια για να επεκτείνει την έρευνα σχετικά με τα οφέλη της υπερβαρικής θεραπείας οξυγόνου.

Η υπερβαρική θεραπεία, όμως, δεν είναι καλή μόνο για εγκεφαλικά προβλήματα. Συνοπτικά, παρατηρείται πως τα τραυματισμένα οστά, οι σύνδεσμοι, οι τένοντες, οι μύες επωφελούνται ισχυρά από τα επιπλέον επίπεδα οξυγόνου στη ροή του αίματος. Ένας από τους καλύτερους τρόπους για να γίνει αυτό είναι μέσω ήπιας υπερβαρικής θεραπείας.

Μαγνητοθεραπεία & Διαμαγνητική Θεραπεία

Η ενεργειακή ιατρική υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια σε ορισμένα μέρη του κόσμου, αλλά μόλις τα τελευταία χρόνια, η δυτική ιατρική έχει στρέψει το ενδιαφέρον της για αυτές τις θεραπείες. Η θεραπεία με χρήση μαγνητικών πεδίων (PMF) διερευνάται επί του παρόντος τόσο σε χρόνιες όσο και σε φλεγμονώδεις ασθένειες όπως καρκίνος, επιληψία, ψωρίαση, ρευματοειδής αρθρίτιδα και τενοντίτιδα. Στις ΗΠΑ, η μαγνητοθεραπεία έχει ήδη εγκριθεί για χρήση στη θεραπεία καταγμάτων οστών σε ανθρώπους και διεξάγονται κλινικές δοκιμές για τον πόνο στη μέση.
Η τενοντίτιδα και η τενοντοπάθεια φαίνεται ότι ανήκουν στο θεραπευτικό δυναμικό της μαγνητοθεραπείας.
Η εφαρμογή μαγνητικών πεδίων δημιουργεί ένα επαγόμενο ηλεκτρικό πεδίο στον τένοντα που επηρεάζει τη διαδικασία επούλωσης μέσω τροποποίησης της γονιδιακής έκφρασης των τενόντιων κυττάρων, της φλεγμονώδους βιοχημικής απόκρισης και της κυτταρικής αναγέννησης.